Eκδόσειs Συμπαντικέs Διαδρομέs

Αγαπητή κυρία Αναστασοπούλου, καλημέρα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο σας βιβλίο από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Κάθε χρόνο κυκλοφορούν άπειρα καινούργια βιβλία. Τι πιστεύετε ότι μπορεί να προσθέσει το δικό σας το βιβλίο; Για ποιο λόγο κάποιος να το επιλέξει για να το διαβάσει;

 

Καλημέρα σας. Χαίρομαι που βρίσκομαι κοντά σας. Καταρχάς, μιλώντας για τη λογοτεχνία του φανταστικού, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται εντυπωσιακή αύξηση της κυκλοφορίας βιβλίων στην Ελλάδα. Κάθε καινούργια έκδοση τονώνει αυτή την προσπάθεια στο χώρο και προσφέρει τη διαφορετική ματιά και κόσμο ενός νέου συγγραφέα. Τώρα πιο συγκεκριμένα, για τη Συνταγή του Θάρρους, θεωρώ πως προσθέτει μια καινοτομία: παρουσιάζει μια ιστορία με βαθιά συναισθήματα και ηρωισμό, σαν έπος, με τη χιουμοριστική μορφή παρωδίας, διατηρώντας ταυτόχρονα αυτά τα συναισθήματα. Επομένως, διαβάζεται ευχάριστα από κάθε κατηγορία αναγνώστη, είτε είναι ενήλικο, είτε νεανικό κοινό και παράλληλα συγκινεί. Και με αυτό τον τρόπο φέρνει πάλι στο προσκήνιο το πάντα επίκαιρο θέμα του θάρρους, κάνοντάς μας να αναρωτηθούμε τι ακριβώς είναι και σε ποιο βαθμό το έχουμε αποκτήσει.

 

 

 

Επιλέξετε ένα ή δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο, που να εκφράζουν αυτό που θέλετε να μεταδώσετε στους αναγνώστες, ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν πιο εύκολα τον κόσμο του βιβλίου σας.

 

«Το τοπίο ήταν επίσημο μέσα στην αγριότητά του· τόνιζε την ιερότητα του μέρους που πήγαιναν να επισκεφτούν. Το μονοπάτι γινόταν ολοένα και πιο κυκλικό και μικρό. Αναγκάστηκαν σύντομα να βαδίζουν στη σειρά, προσέχοντας να μη σκοντάψουν. Μετά από μια στροφή, στάθηκαν καθώς είδαν το επικίνδυνο σημείο: απότομα το μονοπάτι, εξαιτίας εκείνου του κομματιού της πλαγιάς, γινόταν στενό σαν μάντρα.

Η Ρίτα προχώρησε αποφασιστικά και οι υπόλοιποι την ακολούθησαν. Αφού έκανε αργά μερικά βήματα, έστρεψε το κεφάλι της προς το μέρος του εχθρού της.

Ο τελευταίος, φαινόταν να προχωράει κανονικά. Της ήρθε μια ιδέα:

«Κοιτάξτε», είπε δυνατά, «την εντυπωσιακή θέα που απλώνεται από κάτω μας».

Το λάθος της ήταν ότι κοίταξε κι η ίδια. Ένιωσε απότομα το κεφάλι της να γυρίζει και το πρωινό που έφαγε να ανεβαίνει στο στομάχι της. Την έπιασε κάτι σαν ίλιγγος στη σκέψη ότι κάτω από τα πόδια της δεν υπήρχε αρκετά πλατιά έκταση. Η θέα ήταν αληθινά εντυπωσιακή. Τα δέντρα, οι βράχοι, ο δρόμος που είχαν αφήσει πίσω, όλα έμοιαζαν πολύ μακρινά κι ωστόσο μισό βήμα τη χώριζε απ' αυτά· μισό βήμα απ' το γκρεμό. Έγειρε πίσω, όσο πιο μακριά απ' το κενό μπορούσε».

 

«Ο ήλιος είχε κρύψει τον κόκκινο δίσκο του πίσω από τα βουνά. Όλοι στέκονταν σε επιφυλακή, ετοιμάζοντας τα όπλα τους: ο Γκράσεν συνοφρυωμένος, ανυπομονώντας, ο Τίλφορ με ερωτηματικό βλέμμα, ο Κέλντεμιν με σφιγμένα χείλη. Η Ρίτα κάρφωνε τη ματιά της στη σπηλιά, μέχρι εκεί που έβλεπε. [...] Μια σκιά φάνηκε να κρύβει τους καπνούς· το επόμενο λεπτό ο άγνωστος εχθρός βγήκε έξω από τη φωλιά του, απειλητικός. [...]

Οι περισσότεροι στρατιώτες, μην αντέχοντας τη θέα του, σκόρπισαν τρομαγμένοι, ενώ τρεις του έριξαν τα ακόντιά τους, προσπαθώντας πανικόβλητοι όχι να επιτεθούν αλλά να προφυλαχτούν. Δεν προκάλεσαν καμία ζημιά. Το τερατώδες ον, με μια κίνηση της βαριάς σαν αλυσίδα ουράς του, σάρωσε το δίχτυ σαν να ήταν ιστός αράχνης. Οι τέσσερις άρχοντες, γεμάτοι φρίκη, είχαν ξεχάσει τα πάντα για θρόνους και συνομωσίες. Έπρεπε να σκοτώσουν αυτό το πλάσμα, προτού τους σκοτώσει εκείνο».

 

 

 

Ένα σίγουρα μεγάλο ερώτημα για κάθε αναγνώστη που λατρεύει έναν συγγραφέα είναι πως θα είναι σαν απλός άνθρωπος, τι συνήθειες θα έχει. Τι τρώει, τι μουσική του αρέσει, που ταξίδεψε και πολλά άλλα πράγματα.

Θα προσπαθήσω να κάνω απλή αλλά αναγκαστικά και περίπλοκη ταυτόχρονα την ερώτηση.

Πείτε μας που θα θέλατε να ταξιδέψτε για να απαγγείλετε κάποιο κείμενο σας και όταν θα το κάνατε αυτό, τι μουσική θα θέλατε να ακούγεται, τι ποτό να γεμίζει το ποτήρι μπροστά σας και ποια αγαπημένη νοστιμιά να σας περιμένει στο πιάτο σας;

 

Σίγουρα ο αγαπημένος μου προορισμός θα ήταν κάποιο απομακρυσμένο, εξωτικό νησάκι, από τα πολυάριθμα που βρίσκονται στο νότιο Ειρηνικό. Φαντάζομαι πως το σκηνικό εκεί θα μου έδινε τη διάθεση να πιω χυμό καρύδας ή κάποιο τροπικό κοκτέιλ, καθώς και μια φρουτοσαλάτα, αν και γενικά προτιμώ τον καφέ και τη μεξικάνικη κουζίνα.

 

 

Κάτι ευχάριστο, όμορφο και γλυκό που θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες μας; Μέσα σε αυτόν τον σκληρό, βίαιο και απάνθρωπο κόσμο και μέσα σε αυτή την απρόσωπη κοινωνία υπάρχει κάτι που σας κρατάει, που σας δίνει δύναμη;

Ίσως το όνειρο να γράψετε κάτι καινούργιο, να ζωγραφίσετε στην άμμο του χρόνου, ένα καινούργιο όνειρο, ένα καινούργιο μύθο; 

 

Υπάρχει ακόμα πολλή καλοσύνη και αγάπη, οι οποίες αναδεικνύονται περισσότερο μέσα στο σκοτάδι, κι αυτές είναι που κρατάνε και δίνουν δύναμη όχι μόνο σε εμένα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ασφαλώς, όλα τα μικρά όνειρα, όπως προσωπικά το να γράψω ένα καινούργιο μυθιστόρημα, ή η χαρά που βρίσκεται στα απλά πράγματα, ένας περίπατος, μια κουβέντα με τους αγαπημένους μου, αλλά και η αλληλεπίδραση με το χαρακτήρα και τα όνειρα των συνανθρώπων μου που συναντάω στο δρόμο μου, αντανακλούν αυτό το φως.

 

 

Την τελευταία χρονική περίοδο όλος ο κόσμος έχει χτυπηθεί από ένα πρωτοφανές ξέσπασμα πανδημίας και ζούμε καταστάσεις που πραγματικά ούτε οι συγγραφείς της επιστημονικής φαντασίας δεν τις είχαν φανταστεί. Η καραντίνα του πληθυσμού σχεδόν σε όλο τον πλανήτη είναι κάτι το πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία.

Εσείς πώς ζείτε όλη αυτή την κατάσταση;

Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάει η ανθρωπότητα πιστεύετε ότι η λογοτεχνία μπορεί να δώσει ελπίδα στους ανθρώπους και να εκφράσει τα προβλήματα τους;

 

Μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση, επιβεβαιώνεται γι' άλλη μια φορά αυτό που είπα παραπάνω, η ύπαρξη ατελείωτου αλτρουισμού, αλληλεγγύης και η υπερίσχυση της αγάπης.

Από τα παραδείγματα των σύγχρονων ηρώων, που αγωνίζονται, όπως οι ήρωες του μυθιστορήματός μου, με αυτοθυσία και μετριοφροσύνη, παίρνω  κουράγιο κι εγώ και αντιμετωπίζω την κατάσταση με υπομονή και ευγνωμοσύνη για ό,τι καλό υπάρχει στον κόσμο.

Σαφώς και η λογοτεχνία είναι πάντοτε ένας τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων κάθε δύσκολης περιόδου που διανύουμε και ταυτόχρονα καταλύτης, αφού μπορεί να αποφορτίσει, να ψυχαγωγήσει αλλά και να εμπνεύσει και να παρακινήσει, δημιουργώντας έναν ελπιδοφόρο κόσμο.

 

 

Σας ευχαριστούμε για τον χρόνο σας. Κάτι τελευταίο που θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας;

 

Εγώ σας ευχαριστώ. Θα ήθελα να ευχηθώ στους αναγνώστες μας να μην χάνουν ποτέ το θάρρος τους, κι ακόμα κι όταν αυτό αναπόφευκτα συμβαίνει, να το επανακτούν, γνωρίζοντας ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία θα βγουν δυνατότεροι.