Eκδόσειs Συμπαντικέs Διαδρομέs

Αγαπητή κυρία Γεωργίου, καλημέρα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερό σας βιβλίο από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Κάθε χρόνο κυκλοφορούν άπειρα καινούργια βιβλία. Τι πιστεύετε ότι μπορεί να προσθέσει το δικό σας το βιβλίο; Για ποιο λόγο κάποιος να το επιλέξει για να το διαβάσει;

 

 

Αυτή είναι πραγματικά μία καλή ερώτηση. Θα μπορούσα να πω ότι είναι απλά μία καλή ιστορία. Άλλωστε ο κόσμος έχει την ανάγκη από καλές ιστορίες. Με φαντασία, ζωντανές εικόνες, ανατροπές…

Από την άλλη, η επιστημονική φαντασία για μένα ήταν πάντοτε ένα παράθυρο στο μέλλον. Έτσι και οι δικοί μου «Μάγοι του Σύμπαντος» είναι κατά κάποιο τρόπο ένας τρόπος να κλέψει κανείς στο χρόνο και να δει μπροστά. Ένα πιθανό μέλλον δοσμένο με τέτοιο τρόπο που ο αναγνώστης δεν θέλει να αφήσει το βιβλίο από τα χέρια του.

 

 

 

 

Επιλέξετε ένα ή δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο, που να εκφράζουν αυτό που θέλετε να μεταδώσετε στους αναγνώστες, ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν πιο εύκολα τον κόσμο του βιβλίου σας.

 

Η πλοκή του βιβλίου διαδραματίζεται ουσιαστικά ανάμεσα σε τρεις διαφορετικούς κόσμους. Επέλεξα εδώ να παρουσιάσω αποσπάσματα που σχετίζονται με δύο από αυτούς.  Ο πρώτος είναι η Γη. Ο κόσμος από τον οποίο ξεκινάει η Κιβωτός που είναι ο συνδετικός κρίκος της ιστορίας.  Ο δεύτερος είναι ο Ωριανός. Η πατρίδα αυτών που είναι γνωστοί ως οι Μάγοι του Σύμπαντος.

 

«Η γη αγάπησε τις μηχανές.

Αυτές ανταπέδωσαν αυτή την αγάπη προσφέροντας ουσιαστικά στην ανθρωπότητα τον επίγειο παράδεισο.

Το κλίμα κάθε περιοχής ελεγχόταν από τις μηχανές, έτσι ώστε να ικανοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τις ανάγκες και την παραγωγή. Οι πιο βαρετές δουλειές ανατέθηκαν  εξειδικευμένα για κάθε εργασία ρομπότ την ίδια στιγμή που η επεξεργασία δεδομένων από συστήματα τεχνητής νοημοσύνης έγινε ο κεντρικός άξονας όλες της επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης.

Οι άνθρωποι ήταν επιτέλους ελεύθεροι να στοχαστούν, να διασκεδάσουν, να ζήσουν. Ελάχιστοι πλέον ενδιαφέρονταν για το πώς γίνεται κάτι, αρκεί αυτό να ερχόταν στην ώρα του.

Η Γη τότε ήταν ένας υπέροχος τόπος για να ζει κανείς. Την ίδια στιγμή ήταν ένας καταδικασμένος κόσμος».

 

«Οι Επτά του Ωριανού παρακολουθούσαν καθώς τα γεγονότα έτρεχαν στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον. Το ποτάμι του χρόνου έμοιαζε με ένα τεράστιο καταρράκτη μέσα στον οποίο μικρά φωτάκια  έλαμπαν σαν εκατομμύρια  διαμάντια. Κάποτε άναβαν και κάποτε έσβηναν, φέρνοντας στο φως ένα παιχνίδι πιθανοτήτων, στο οποίο άλλαζαν συνεχώς δεδομένα. 

Οι επτά παρατηρούσαν και έλεγχαν.  Έλεγχαν ότι τα πάντα κυλούσαν όπως έπρεπε. Την ίδια στιγμή προσπαθούσαν να αποφύγουν ένα μεγάλο σκούρο κομμάτι που ισοδυναμούσε με μία εξέλιξη, την οποία κανείς τους δεν ήθελε καν να σκεφτεί. Αυτή η εξέλιξη  οδηγούσε οριστικά στο τέλος του Ωριανού».

 

 

 

Ένα σίγουρα μεγάλο ερώτημα για κάθε αναγνώστη που λατρεύει έναν συγγραφέα είναι πως θα είναι σαν απλός άνθρωπος, τι συνήθειες θα έχει. Τι τρώει, τι μουσική του αρέσει, που ταξίδεψε και πολλά άλλα πράγματα.

Θα προσπαθήσω να κάνω απλή αλλά αναγκαστικά και περίπλοκη ταυτόχρονα την ερώτηση.

Πείτε μας πού θα θέλατε να ταξιδέψτε για να απαγγείλετε κάποιο κείμενο σας και όταν θα το κάνατε αυτό, τι μουσική θα θέλατε να ακούγεται, τι ποτό να γεμίζει το ποτήρι μπροστά σας και ποια αγαπημένη νοστιμιά να σας περιμένει στο πιάτο σας;

 

 

Έγραψα ένα μεγάλο κομμάτι του βιβλίου δίπλα στη θάλασσα. Ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου καθισμένο σε ένα τραπεζάκι στην παραλία να γράφει σε ένα παλιό σχολικό τετράδιο.

 

Μπορώ λοιπόν εύκολα να με φανταστώ σε ένα πλοίο στη μέση του πελάγους. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Απλά απολαμβάνοντας το ταξίδι. Πίνοντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και τσιμπολογόντας κάτι από έθνικ κουζίνα.  Όσο για τη μουσική; Θα μου άρεσε κάτι έντονο και ταυτόχρονα διαφορετικό. Ένας συνδυασμός ροκ και κλασικής μουσικής ή μία σύγχρονη βερσιόν Tango θα ήταν η ιδανική υπόκρουση.

 

 

 

Κάτι ευχάριστο, όμορφο και γλυκό που θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες μας; Μέσα σε αυτόν τον σκληρό, βίαιο και απάνθρωπο κόσμο και μέσα σε αυτή την απρόσωπη κοινωνία υπάρχει κάτι που σας κρατάει, που σας δίνει δύναμη;

Ίσως το όνειρο να γράψετε κάτι καινούργιο, να ζωγραφίσετε στην άμμο του χρόνου, ένα καινούργιο όνειρο, ένα καινούργιο μύθο;  

 

Λοιπόν, ναι. Πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχει κάτι θετικό ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Στο χέρι μας είναι να το βρούμε, να πιαστούμε από αυτό και να το κάνουμε κομμάτι του κόσμου μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι οι δημιουργοί του μικρόκοσμου μέσα στον οποίο ζούμε. Ο καθένας από μας ορίζει το δικό του πεπρωμένο.

Ναι, θέλω να ζωγραφίσω στην άμμο του χρόνου ένα καινούργιο όνειρο. Στην άμμο του πραγματικού και στην άμμο του λογοτεχνικού χρόνου ο δικός μου μύθος θέλω να αγγίξει τις καρδιές όλο και περισσότερων ανθρώπων.

 

 

 

Την τελευταία χρονική περίοδο όλος ο κόσμος έχει χτυπηθεί από ένα πρωτοφανές ξέσπασμα πανδημίας και ζούμε καταστάσεις που πραγματικά ούτε οι συγγραφείς της επιστημονικής φαντασίας δεν τις είχαν φανταστεί. Η καραντίνα του πληθυσμού σχεδόν σε όλο τον πλανήτη είναι κάτι το πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία.

Εσείς πώς ζείτε όλη αυτή την κατάσταση;

Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάει η ανθρωπότητα πιστεύετε ότι η λογοτεχνία μπορεί να δώσει ελπίδα στους ανθρώπους και να εκφράσει τα προβλήματα τους;

 

Δεν είναι πάντα εύκολο. Προσπαθώ να διατηρώ θετική διάθεση, όμως υπάρχουν στιγμές που με παίρνει από κάτω.

Με βοηθάει ότι γράφω. Δεν είναι απλά ότι κάνω κάτι. Βρίσκω έναν τρόπο να περάσω τον χρόνο μου δημιουργικά. Προσπαθώ να γυμνάζομαι και να τρώω υγιεινά. Διαβάζω επίσης. Όμως αυτός ήταν γενικότερα ο τρόπος ζωής μου. Τώρα απλά έχω περισσότερο χρόνο μέσα στο σπίτι μου.

Η λογοτεχνία. Προσωπικά τη θεωρώ βάλσαμο σε στιγμές σαν αυτές που περνάμε. Αν τώρα μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα; Κάποιες φορές ναι και κάποιες φορές όχι. Αυτό εξαρτάται από τα προβλήματα και τον τρόπο με τον οποίον τα βλέπει ο καθένας.

 

 

 

 

Σε ευχαριστούμε για τον χρόνο σας. Κάτι τελευταίο που θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας;

 

Δύσκολες στιγμές πάντοτε υπάρχουν. Ακόμα και πρωτόγνωρες, όπως αυτές που περνάμε. Όμως υπάρχει πάντοτε φως στην άκρη του τούνελ. Και όταν επιτέλους θα έχουμε καταφέρει να φτάσουμε σε αυτό, θα είμαστε όλοι πιο δυνατοί. Πολύ δε περισσότερο από ότι αν είχαμε βρει μία παράκαμψη που θα μας πήγαινε κατευθείαν από την αρχή στο τέλος.